Τυχαιότης ή σκοπιμότης; Μια ταπεινή αντίκρουση στο άρθρο «Ο Πέλκας στη Φενέρμπαχτσε»

Τυχαιότης ή σκοπιμότης; Μια ταπεινή αντίκρουση στο άρθρο «Ο Πέλκας στη Φενέρμπαχτσε» (δημοσιευθέν στις 18-10-2020 στην Καθημερινή) Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και διδάσκει την φοιτητιώσα νεολαία μας. Θα περίμενε κανείς από έναν Ακαδημαϊκό, ιδίως στην παρούσα χρονική περίοδο που οι Τούρκοι αλυχτούν στην «αυλή» μας, να αναδείξει τις αρετές του γένους μας και την ιστορία του σε μια προσπάθεια ανάταξης και αναζωογόνησης του εθνικού φρονήματος. Φευ, στο άρθρο του με τίτλο «Ο Πέλκας στη Φενέρμπαχτσε» που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή μας υπέδειξε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο. Τι εισηγείται με εθνικά ανοίκειο τρόπο, όμως, ο φίλτατος κατά τα άλλα, κύριος Καθηγητής; Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στα ελληνοτουρκικά, μας κάνει την εξής παρατήρηση: «Ας έρθει να περπατήσει κάποιος στην έρημη πλέον από Τούρκους τουρίστες Θεσσαλονίκη, όπου μέχρι πρότινος χιλιάδες εκδρομείς έρχονταν να επισκεφθούν το σπίτι του Κεμάλ…», και αναρωτιέται αν αυτό αρέσει στους Έλληνες καταστηματάρχες. Όμως, καμμιά αναφορά δεν γίνεται για τις επιπτώσεις στην «άλλη πλευρά», όπως για παράδειγμα στην Κωνσταντινούπολη, στην Ανδριανούπολη κι αλλού, των οποίων η αγορά έχει κι αυτή «στερέψει» από τους Έλληνες, και δεν αναρωτιέται για τις αντίστοιχες αντιδράσεις των εκεί Τούρκων καταστηματαρχών. Τυχαιότης ή σκοπιμότης; Προσπαθεί να μας δημιουργήσει το αίσθημα του φόβου απέναντι σε «μια χώρα 85 εκατομμυρίων ανθρώπων, που σε τριάντα χρόνια θα πλησιάζει τα 100 εκατομμύρια…». Φανταζόμαστε ότι μάλλον θα του έχει εκφύγει της προσοχής ότι οι πρόγονοί μας που επαναστάτησαν το 1821 γνώριζαν ότι είχαν απέναντί τους μια ολόκληρη Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά δεν δείλιασαν. Και μάλιστα το αίμα εκείνων είναι η αιτία να αναπτύσσει σήμερα ο φίλτατος ως άνω Καθηγητής ελευθερόστομα και με ακαδημαϊκή «ένδυση» τις απόψεις του. Πέραν τούτου, μάλλον του έχει επίσης διαφύγει ότι στα 85 εκατομμύρια της γείτονος χώρας περιλαμβάνονται Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Κούρδοι και άλλες μικρότερες εθνοτικές ομάδες. Τυχαιότης ή σκοπιμότης; Ο εκφοβισμός μας «οφείλει» κατά την άποψή του να ενταθεί έτι περαιτέρω μιας και οι Δυτικοί αντιμετωπίζουν την Τουρκία «ως μια σοβαρή δύναμη και μεγάλη αγορά». Μα είναι ιστορικό γεγονός ότι οι Έλληνες δεν υπήρξαμε ποτέ ένα πολυπληθές έθνος, όπως λόγου χάρη η Ινδία, παρά ταύτα όμως μεγαλουργήσαμε, όπως και προκόβουμε σε όποια χώρα βρεθούμε. Είναι αληθές ότι η Τουρκία απορροφά μεγάλο μερίδιο της Ευρωπαϊκής αγοράς και για αυτό μερικές ευρωπαϊκές χώρες (όνομα και μη χωριό, που λέει και θυμόσοφος λαός μας) δεν θέλουν να της «χαλάνε χατίρια». Και εμείς τώρα, κατά την άποψη του ανωτέρω, θα πρέπει να υποκύψουμε για να μην «έχουμε εθνική στρατηγική το ψυχόδραμα» και να μην «τσακωνόμαστε διαρκώς για βραχονησίδες και για μερικά χιλιόμετρα βυθού». Δεν αναρωτήθηκε, όμως, ποια θα είναι η επόμενη εις βάρος μας διεκδίκηση της γείτονος χώρας, αν υποθέσουμε ότι ενστερνιζόμαστε την άποψή του. Τυχαιότης ή σκοπιμότης; Προσέτι, μας προτείνει ενθουσιωδώς την Φινλανδοποίηση της χώρας μας έναντι της Τουρκίας, η οποία, κατά τα συμπερασματικός εννοούμενά του, θα έχει ευτυχή για εμάς κατάληξη, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα μια αποπειρώμενη εντελώς άστοχη σύγκριση της πορείας της Φινλανδίας έναντι της ΕΣΣΔ στην διάρκεια των χρόνων. Καταρχάς, η Φιλανδία υποχρεώθηκε να καταστεί υποτελής (την λεγόμενη «φινλανδοποίηση») κατόπιν πολεμικής ήττας μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως σύμμαχος της Γερμανίας. Πέραν τούτου, όσο υπήρχε η ΕΣΣΔ ως ο ένας εκ των δύο κυρίαρχων δυνάμεων του πλανήτη, η Φινλανδία ήταν «δορυφόρος» και υποτελής στην ισχυρή αυτή υπερδύναμη με ότι αυτό συνεπάγεται, γεγονός το οποίο αποσιωπάται. Άλλωστε, η προκοπή της Φινλανδίας τις τελευταίες δεκαετίες έγκειται ακριβώς στο γεγονός της πτώσης της ΕΣΣΔ και της ακολουθούμενης απεξάρτησης της, εν ολίγοις η δημοκρατία και η ποιότητα ζωής επήλθε όταν έγινε η «αποφινλανδοποίηση». Παρά ταύτα, ο κύριος Καθηγητής μας προτείνει να γίνουμε εθελόδουλοι στα πλαίσια της «καλής γειτονίας», να δηλώσουμε υποταγή στον Σουλτάνο και να την πούμε «ειρήνη» και παράλληλα να αποποιηθούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ονομάζοντάς τα «συνεταιρισμός για την ειρήνη». Μάλιστα, η «κορωνίδα» των επιχειρημάτων του ήταν ότι «…η υπερηφάνεια των εθνών βρίσκεται στην ποιότητα ζωής, στους θεσμούς, στο κράτος δικαίου, στις ελευθερίες των πολιτών· όχι στους στόλους και τις στολές. Η φτώχεια φέρνει την εθνική ταπείνωση όχι η οικονομική συνεργασία…». Δεν μας εξήγησε, όμως, πόσο συμβατό είναι να είσαι ταυτόχρονα υποτελής και ελεύθερος, πως συμβαδίζει η έννοια του δικαίου και της δημοκρατίας με την «δορυφοροποίηση» και την εθελοδουλία και πως ο ενδοτισμός και η υποταγή προάγουν ποιότητα ζωής, υγιείς θεσμούς μα κυρίως εθνική περηφάνεια. Τυχαιότης ή σκοπιμότης; Ένα είναι σίγουρο: ότι ο φίλτατος ανωτέρω επιλέγει να αγνοεί την έννοια και την ουσία της εθνικής αξιοπρέπειας, η οποία εδράζεται στην ιστορία, στην πιστή του δίκαιου, στους αγώνες ενός έθνους για ελευθερία, στην δημοκρατία και στην με όποιο κόστος ανεξαρτησία, όπως έμπρακτα μας «δίδαξαν» οι πρόγονοί μας και η βαριά ιστορία που κουβαλάμε ως έθνος. Κι είναι αυτή η κληρονομιά που μας «οδηγεί» τα χιλιάδες χρόνια που υπάρχουμε και αποτελεί για εμάς την ασφαλή πυξίδα στο διάβα του χωροχρόνου. Κι αυτό κύριε Καθηγητά, όχι… δεν είναι εθνική τυχαιότης…