Η Ικεσία

 

Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος

Στην αρχαία Ελλάδα η Ικεσία αποτελούσε μια κυρίαρχη εθιμική τελετουργία, η οποία διατηρείται μέχρι τις μέρες μας ως ένα πλέον θεμελιώδες νομικό δικαίωμα και είναι ένα διαχρονικά ενεργό και οικουμενικό στοιχείο της άυλης πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, είναι εκείνη η διαδικασία οπού αυτός που κινδυνεύει αναζητά ή κάνει έκκληση για άσυλο (ικέτης), προς αυτόν που έχει την δυνατότητα παροχής προστασίας (προστάτη).
Η παράδοση της Ικεσίας στους Έλληνες είναι βαθιά ριζωμένη στην συλλογική πολιτισμική μας μνήμη ακόμη από την Μινωική εποχή. Τις πρώτες αναφορές στον θεσμό της Ικεσίας τις βρίσκουμε σε μυκηναϊκές πινακίδες σε Γραμμική Β Γραφή από τα ανάκτορα της Πύλου και της Κνωσού, καθώς και στα έπη του Ομήρου. Βλέπουμε λοιπόν ότι ως Έλληνες το εθιμικό μας δίκαιο είναι η προσφορά προστασίας σε όσους την έχουν ανάγκη.
Αυτό ως μια υπενθύμιση σε όσους χρησιμοποιούν την έννοια του ελληνισμού αλλοιώνοντας το νόημα του πατριωτισμού και της ανθρωπιάς για δικούς τους πονηρούς σκοπούς.
Καταλαβαίνω βέβαια ότι κανένας δεν θα ήθελε να βλέπει την ζωή του να αλλοιώνεται από άτομα διαφορετικής κουλτούρας και θρησκείας. Ας έχουμε όμως υπόψιν μας ότι οι άνθρωποι δεν πρόκειται να σταματήσουν να έρχονται, είτε επειδή οι πόλεμοι στην γειτονιά μας καλά κρατούν, είτε επειδή το εκμεταλλεύονται εμπορικά χωρίς να ενδιαφέρονται για ανθρώπινες απώλειες. Αν βγούμε λίγο από το ατομικό μας καβούκι και ενημερωθούμε θα προσέξουμε ότι υπάρχουν ολόκληρες παραλιακές πόλεις, που στην κυριολεξία ζουν από τους ανθρώπους που έχουν σε αναμονή οι διακινητές μέχρι να τους μεταφέρουν στην Ευρώπη. Το μεγάλο κακό και η ασυνεννοησία και το έγκλημα που επιτρέπουν να γίνεται δυστυχώς ανήκει στην Ευρώπη, η οποία δεν βλέπει ή δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Βλέπουμε ότι το κλίμα αλλάζει και περιοχές στην Αφρική και της Ασία θα γίνουν αβίωτες, αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι θα μετακινηθούν προς χώρες που μπορούν να ζήσουν, από την άλλη οι Ευρωπαίοι δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν φροντίζουν να κάνουν επενδύσεις σε αυτά τα μέρη, έτσι ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να μείνουν στις πατρίδες τους από το να παίζουν την ζωή τους κορώνα γράμματα, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή.
Υπάρχει λύση σε αυτό το πρόβλημα τελικά; Βεβαίως η μια είναι αυτή της πολίτικης και εδώ υπάρχουν πολλές δυνατότητες αν το θελήσουν. Η επόμενη επιλογή είναι αυτή που λέει ότι είναι άοπλοι εισβολείς στην Ευρώπη επόμενος άστους να πνίγουν γιατί αν δεν το κάνουμε θα μας πλημμυρίσουν.
Για καθίστε λίγο, είπαμε ότι εφόσον είμαστε Έλληνες έχουμε στο DNA μας το θεσμό της ικεσίας, όποτε η δεύτερη επιλογή απορρίπτεται. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν για να δοθεί ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση που μας ντροπιάζει όλους ως ανθρώπους;
1) Να πιέσουμε όσο δεν παίρνει την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ώστε να διαπραγματευτούμε για μια άλλη κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου.
2) Να απαιτήσουμε να υπάρχουν ασφαλή δίαυλοι για όσους από αυτούς τους ανθρώπους που έχουν το δικαίωμα να κάνουν αίτηση ασύλου, ακόμη κι αν τους απορριφθεί.
3) Να προχώρηση η πατρίδα μας σε συμμαχίες με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που δέχονται μετανάστες και παράλληλα να αξιοποιήσει το εργαλείο της Σύνοδου των Χωρών του Νότου.
Αυτός είναι οι μοναδικές ανθρώπινες επιλογές, όσο η πατρίδα μας δεν της ενεργοποιεί, τότε θα ζούμε επαναλαμβανόμενες τραγωδίες όπως αυτή της Πύλου και εμείς θα λέμε πόσο λυπόμαστε και μην μου πείτε ότι κάποιοι πολιτικοί παράγοντες δεν το θέλουν αυτό, αντιθέτως θα πουλάνε ασφάλεια μέσω της απανθρωπιάς που είναι κερδοφόρα σε ψήφους.
Όσο παραμένει η χώρα μας ανενεργή σε αυτό το θέμα, τότε η μόνη επιλογή που θα μένει θα είναι το να πνίγονται άνθρωποι.
Ως Έλληνας αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα να γνωρίζω ότι στα ελληνικά νερά χάθηκαν εκατοντάδες ψυχές και μεταξύ τους μικρά παιδιά. Βρε βλέπετε ένα σκάφος όχι απλά φορτωμένο, άλλα υπερφορτωμένο με εκατοντάδες άτομα επάνω, για όποιον ξέρει από καράβια ακόμα και από βάρκα, καταλάβαινε ότι ήταν θέμα χρόνου με μια μικρή μετατόπιση να φουντάρει, όπως κι έγινε. Και τι κάναμε; Απλώς το παρακολουθούσαμε μέχρι που ήρθε η τραγωδία. Δηλαδή σπρώχτους να φύγουν από εδώ και ας γίνουν αλλουνού το πρόβλημα, τελικά κατέληξαν πνιγμένοι στα νερά μας, ενώ μπορούσαν να είχαν σωθεί. Όσο για το λιμενικό καλό θα είναι να μην ψάχνουμε ευθύνες εκεί, οι άνδρες και οι γυναίκες του σώματος έχουν σώσει δεκάδες χιλιάδες από σίγουρο πνιγμό, κάτι που μας κάνει περήφανους, οπότε οι όποιες ευθύνες σε όσους τους δίνουν εντολές άνωθεν.