ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΊ ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΠΟΛΗ, οδηγίες του αββά Fourmont

Πώς και γιατί εξαφανίστηκε η αρχαία Σπάρτη; Πώς θησαυροί ανεκτίμητης ιστορικής και πολιτιστικής αξίας της αρχαίας Ελλάδας καταστραφήκαν ή λεηλατήθηκαν, από Ρωμαίους, Φράγκους σταυροφόρους, από τον Ενετό στρατηγό Μοροζίνι και από τον Άγγλο Έλγιν; Όλοι αυτοί μαζί δεν πιάνουν μια μπροστά στον μέγα εγκληματία κατά των αρχαιοτήτων, τον  αββά Fourmont ο οποίος ξεπερνά σε βαναυσότητα οποιονδήποτε όμοιο του. Το ανθρωπάριο αυτό σκύλεψε, κατέστρεψε, εξαφάνισε από προσώπου γης, ελληνικές πόλεις με ιστορία χιλιετιών.                                                                                                                                                                    Στην προσπάθειά του να φανεί αρεστός στο βασιλιά του που τον είχε στείλει απεσταλμένο στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και για να εξασφαλίσει αποκλειστικά για εκείνον μονό το δικαίωμα της μελέτης και της έρευνας επιγραφών και μνημείων, μετά την καταγραφή τους επιδιδόταν με, παρανοϊκή στην κυριολεξία, μανία στην καταστροφή τους και μάλιστα ήταν εξαιρετικά χαρούμενος για αυτήν. Ο Fourmont αναζήτησε επιγραφές στην  στη Σαλαμίνα, Αθηνά, Μέγαρα και Πελοπόννησο.                                                       Ο ίδιος σε χειρόγραφο του που σώζεται μαζί με το ημερολόγιο του, ομολογεί ότι συγκέντρωσε πάνω από 1.500 επιγραφές στην περιήγηση του το 1729 στην Ελλάδα. Μάλιστα σε επιστολή του προς τον κόμη Maurepas, o Fourmont καυχιέται ότι κατέστρεψε τις επιγραφές, για να μην αντιγραφούν από μελλοντικό περιηγητή! (προσέξτε λογική της τότε πολιτισμένης Ευρώπης). Όσα γραφεί ο fourmont για την καταστροφή που έκανε στη Σπαρτή εξηγούν γιατί σήμερα όταν επισκεπτόμαστε την πόλη των Λακεδαιμονίων, αντικρίζουμε ελάχιστα σπαράγματα από το άλλοτε μεγαλείο της.     

Από τα λεγόμενα του ήθελε να εξαφάνισή ακόμη και την Ολυμπία, των λίκνο του παγκοσμίου ολυμπιακού πνεύματος. Διαβάστε λοιπόν το σπουδαίο του «έργο»:  «Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζήνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλιασιά, το φενέο... Εισέδυσα στη Μάνη.» Φαίνεται όμως ότι οι Μανιάτες δεν του χαριστήκαν και τα βρήκε σκούρα και για αυτό στις 20 Απριλίου 1730, ο Fourmont γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην  Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών: «Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη. Κακός λαός και είμαι ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη.                                                                                                                                                                                        Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης! Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή. Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου. Δεν είναι αυτό κάτι;», «επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης. Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω... Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!). «η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κατέσκαψα. Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα. Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν. Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά.», «Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου», «Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα. Και αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ήσυχος, πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς».

Για την δε Τροιζήνα γράφει: «γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.», μάλιστα δεν διστάζει με μια απίστευτη αφέλεια να ομολογεί ότι: «από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια! Εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για ιδούν. Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα».  

Φανατικός εχθρός του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος εξαιτίας και της ιδιότητας του ως κληρικού; Αγροίκος; Ημιμαθής; Παρανοϊκός; Κάνεις πλέον δεν μπορεί να ξέρει την ακριβή απάντηση. Ίσως ήταν λίγο από όλα. Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι πως στέρησε από τον λαό των Ελλήνων αλλά και της οικουμένης, να έχει την δυνατότητα να θαυμάσει ότι είχε σωθεί από αυτές τις πόλεις, μια και η καταστροφή που προκάλεσε είναι τεράστιων διαστάσεων που όμοια της δεν έκαναν ούτε οι Τούρκοι κατακτητές, και σε αυτήν οφείλεται ή ολοκληρωτική σχεδόν εξαφάνιση της αρχαίας Σπάρτης, Τροιζήνας και Ερμιόνης.