Ήδη από τον 9ο αιώνα,το βυζαντινό Διδυμότειχο ως έδρα επισκόπου διαδραμάτισε εξέχωντα ρόλο, φθάνοντας στο απόγειο της δόξας του κατά την Υστεροβυζαντινή Περίοδο.
Εδώ βρήκε καταφύγιο ο πληγωμένος ο Mιχαήλ Θ’ Παλαιολόγος μετά την ήττα του από τους Kαταλανούς το 1305, επίσης εδώ έχουν γεννήθη οι αυτοκράτορες Iωάννης Γ’ Bατάτζης (1222-1254) και Iωάννης Ε’ Παλαιολόγος (1341-1391), ενώ εδώ στέφεται αυτοκράτορας το 1341 ο Iωάννης ΣΤ’ Kαντακουζηνός.
Σε απόσταση 16 περίπου χλμ ΒΑ από το Διδυμότειχο, σε ένα χαμηλό γήλοφο, ορθώνεται το κάστρο του Πυθίου ή Εμπύθιον κατά τους βυζαντινούς. Ένα κάστρο που κουβαλάει μια βαρεία ιστορία πίσω του, μια
και είχε χρησιμοποιηθεί και ως αυτοκρατορική κατοικία.
Βάσει ιστορικών πληροφοριών και αρχαιολογικών πηγών, το συγκρότημα είναι έξοχο δείγμα ύστερης βυζαντινής στρατιωτικής αρχιτεκτονικής, ιδρύθηκε στην δεκαετία 1330-1340 από τον Iωάννη ΣΤ’ Kαντακουζηνό σε στρατηγικό σημείο και χρησίμευσε ως προσωπικό του ενδιαίτημα και καταφύγιο την εποχή κατά την οποία διεκδικούσε το θρόνο από το νόμιμο κληρονόμο, Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγο.
Το κάστρο του Πυθίου, υπήρξε ένα από τα πρώτα που καταλήφθηκαν από τούς Οθωμανούς Τούρκους, αποτελείτο από έναν κεντρικό τριώροφο πύργο που σε κάθε όροφο είχε τέσσερις ξεχώριστους χώρους, που χρησίμευαν ως κατοικία, καθως και ένα μικρότερο πύργο με καθαρά αμυντικό χαρακτήρα, επίσης το μεταπύργιό με την κεντρική πύλη και τον οχυρωματικό περίβολο.
Αυτό το επιβλητικό συγκρότημα του Πυθίου είναι ανάμεσα στα πρωτοπόρα έργα της φρουριακής βυζαντινής αρχιτεκτονικής και αποτελεί, όχι μόνο ένα τεχνικό έργο αμυντικού χαρακτήρα αλλά και μια μνημειώδη αυτοκρατορική εγκατάσταση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου