Τα Λέβιθα είναι ένα νησί του Αιγαίου που βρίσκεται στον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Δωδεκανήσων και Κυκλάδων. Απέχει 8 ναυτικά μίλια από την Αμοργό και 6 ναυτικά μίλια από την Κίναρο. Η επιφάνεια του νησιού είναι 9,121 τετραγωνικά χιλιόμετρα και έχει μήκος ακτών 34 χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός της ήταν 8 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001, σε αυτή του 2011 το νησί εμφανίζεται ακατοίκητο. Το νησί κατοικείται από μία μόνο οικογένεια που συντηρεί τους οικισμούς του, εκτρέφει ζώα και λειτουργεί ταβέρνα για τα θαλάσσια σκάφη που προσαράζουν στους όρμους του. Διοικητικά υπάγεται στον Δήμο Λέρου. Έχει έντονα δαντελωτές ακτές στις οποίες σχηματίζονται βαθείς κόλποι, που μοιάζουν με μικρά φιορδ. Οι κολπίσκοι του νησιού παρέχουν ασφαλές αγκυροβόλιο σε διερχόμενα πλοιάρια.
Η Λέβιθα διαθέτει έναν μικρό οικισμό που βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο του νησιού. Οι λιγοστοί κάτοικοι της συντηρούν κάποιους χώρους διαμονής και εστιάσης καθώς το νησί δέχεται ολιγομελείς ομάδες τουριστών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Συνδέεται ακτοπλοϊκώς με την Πάτμο, μία φορά την εβδομάδα.
Η Λέβιθα είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000 μαζί με την βόρεια Αμοργό και την νησίδα Κίναρο. Είναι επίσης μία από τις σημαντικές περιοχές για την προστασία των πουλιών και έχει ενταχθεί στις δράσεις για την προστασία του Μαυροπετρίτη.
Μετά το 15ο αιώνα, η Λέβιθα αναδείχθηκε σε προσκυνηματικό τόπο των θρησκειών του αιγαιακού χώρου. Καθολικοί και ορθόδοξοι τιμούσαν εκεί τον Άγιο Γεώργιο, ενώ οι μουσουλμάνοι τον Koc Baba, άγιο που, σύμφωνα με την παράδοση, είχε φονεύσει μυθικά τέρατα, όπως και ο Άγιος Γεώργιος.
Η Κίναρος είναι νησίδα των Δωδεκανήσων που βρίσκεται στον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσων, δυτικά της Καλύμνου και της Λέρου και ανατολικά της Αμοργού. Είναι το δεύτερο δυτικότερο νησί των Δωδεκανήσων μετά την Αστυπάλαια. Έχει έκταση 4,5 τ. χ΄μ. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Λέρου. Το υψηλότερο σημείο του νησιού είναι 296μ.
Η Κίναρος είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000 μαζί με το βόρειο τμήμα της Αμοργού και την γειτονική της Λέβιθα. Αποτελεί επίσης σημαντική περιοχή προστασίας πουλιών, καθώς το νησί αποτελεί τόπο αναπαραγωγής του Αιγαιόγλαρου και του Μαυροπετρίτη.
Στην κορυφή του νησιού έχουν εντοπιστεί αρχαιολογικά κατάλοιπα που μαρτυρούν οικιστική δραστηριότητα. Πιθανότατα υπήρξε μικρός οικισμός στο νησί κατά την περίοδο της ακμής της Κοινοπολιτείας της Αμοργού (Μινώα, Αρκεσίνη, Αιγιάλη).
Το νησί από το 2013 έχει δυο μόνιμους κάτοικους και οι προμήθειες με τα απαραίτητα φτάνουν στο νησί με σκάφος από την Αμοργό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου