Δευτέρα, 16 Νοέμβριος 2015 13:59
"...κανένας παιδί μου...."
Θυμάμαι την συγχωρημένη την μάνα μου που μου έλεγε για τα μαύρα χρόνια της γερμανικής κατοχής, ότι τότε δεν είχαν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε και έπρεπε να τραβάνε χιλιόμετρα, για να βρουν τα συσσίτια της εκκλησίας ή του δήμου,. για να πάρουν λίγο χυλό και ένα ξεροκόμματο.
Μου έλεγε ότι σε κάθε γωνία υπήρχε και ένας άνθρωπος, που ζητούσε βοήθεια
Μου εξιστορούσε τα μεγάλα συλλαλητήρια εναντίων των κατακτητών.
Πονούσε για τον κόσμο που έπαιρνε των ομμάτιον του και έφευγε για οπού μπορούσε, είτε ως μετανάστης εσωτερικού, είτε την κοπανούσε στο εξωτερικό.
Περιέγραφε με τρόμο τις επιτάξεις σπιτιών από τούς κατακτητές.
Πάντα όμως μα πάντα, τελείωνε με μια ευχή, "να μην τα ξαναζήσει κανένας παιδί μου αυτά που ζήσαμε εμείς, ότι εθνικότητας και να είναι ότι θεό και να πιστεύει".
Σήμερα είμαστε μια ελεύθερη και κυρίαρχη και δημοκρατική χώρα, παρ' όλα αυτά βιώνουμε κάθε μέρα καταστάσεις που μόνο απελπιστικές μπορούν να είναι. Πολλοί συμπατριώτες μου στήνονται στις ουρές των συσσιτίων τής εκκλησίας ή των δομών αλληλεγγύης, περιμένοντας ένα πιάτο φαΐ,.
Περπατώντας στην Νέα Σμύρνη, από την κεντρική μας πλατεία, μέχρι το μέγαρο των Ιμβρίων. συνάντησα τέσσερα άτομα που ζητούσαν βοήθεια, που; Στην κοσμοπολίτικη, γκλάμουρατη Νέα Σμύρνη. στην πόλη των μικροαστών.
Τα συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας καλά κρατούν.
Μια είδηση που μου μεταφέρθηκε και αν αληθεύει είναι ότι χειρότερο λέει, ότι έχουν αιτηθεί για να φύγουν σε διάφορες χώρες του εξωτερικού 45.000 άτομα από Αθήνα, 22.000 από Θεσσαλονίκη 1.500 από Καλαμάτα! Για προσέξτε το τελευταίο είναι άκρως εντυπωσιακό. Το πιο σημαντικό όμως από όλα είναι ότι πρόκειται για νέους ανθρώπους. η πατρίδα μας βιώνει εδώ και μια πενταετία, μια νέα γενοκτονία.
Παράλληλα και εκτός των δικών μας μεταναστών που φεύγουν με γοργούς ρυθμούς από την πατρίδα μας. έχουμε από τα ανατολικά μας σύνορα μετανάστες πόλεμου και οικονομικούς που έρχονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες, χρησιμοποιώντας ως πύλη εισόδου την Ελλάδα, για να διαχυθούν στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Ετούτη δω η πατρίδα, η χρεοκοπημένη, η πάμπτωχη, άλλα πάμπλουτη σε ανθρωπιά, σε αντίθεση με άλλες χώρες τής δύσης πάμπλουτες οικονομικά, άλλα πτωχεύσαντες ανθρωπιστικά, έδωσε και την ψυχή της ως χώρα και ως μεμονωμένοι πολίτες για αυτούς τούς ανθρώπους, οι οποίοι στην πλειοψηφία τούς είναι μουσουλμάνοι, άλλα αυτό είναι κάτι αδιάφορο, σε γενικές γραμμές ορθοδοξία και μη φανατικοί μουσουλμάνοι έχουν συμβιώσει για εκατονταετίες.
Με προβληματίζει όμως έντονα ένα ερώτημα που φαντάζομαι το έχουν και πολλοί αναγνώστες. Βλέπω και πονώ, ακούω και θλίβομαι, παρατηρώ συμπεριφορές και πικραίνομαι, για όλους αυτούς τούς ταλαιπωρημένους ανθρώπους, που διασχίζουν στεριές και θάλασσες με εκατοντάδες νεκρούς στα νερά του Αιγαίου, που έχουν γίνει νεκροταφείο κύριος για μικρά παιδιά και πηγή κέρδους για το επίσημο τούρκικο κράτος (στην γείτονα τίποτε δεν γίνεται εν άγνοια του κράτους), ποιος ή ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι σπρώχνουν στην κυριολεξία προς την Ευρώπη, εκατομμύρια εξαθλιωμένων από χώρες τής Ασίας και της Αφρικής (εξαιρούνται οι πρόσφυγες πόλεμου τής Συρίας) και κατά διαβολική σύμπτωση η τεράστια πλειοψηφία τους είναι συγκεκριμένου θρησκεύματος. Τυχαίο; Το ελπίζω και το εύχομαι.
Η Ελλάδα ελεώ Γιωργάκη Παπανδρέου ακόμη βρίσκεται σε συμπληγάδες πέτρες και κύριος είδε πότε θα ξεφύγει. Ο συγκεκριμένος μας έσυρε ως μη όφειλε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, βάζοντας από την πίσω πόρτα τους Αμερικάνους στο οικονομικό παιχνίδι τής Ευρώπης και από πιο σημείο το ανακοίνωσε; Από το Καστελόριζο οπού όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα αερίου στην ευρύτερη περιοχή (σε εμάς αν θυμάστε μας έλεγε ότι ούτε φυσικό ούτε πετρέλαιο διαθέτη η Ελλάδα, πάρα κάτι ψιλοπράγματα), ήταν σαν να τούς έλεγε κοπιάστε εδώ είναι και τα εχέγγυα. Εν πάση περίπτωσή αυτό τον πολίτικο που λειτούργησε εφιαλτικά για την χωρά του, θα τον κρίνει η ιστορία.
Όσο για την σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ βρίσκεται πλέον μεταξύ "σφύρας και άκμονος". Από την μια είναι το σφυρί, οι δανειστές που ζητούν την μάνα τους και τον πάτερα τούς, δηλαδή ακόμη πιο απεχθή μέτρα από αυτά που έχουν υπογραφεί και από την άλλη είναι το αμόνι, ο λαός που έχει λυγίσει και πλέον λιώνει από τα πολλά χτυπήματα. Στη δε διεθνή σκηνή αν εξαιρέσουμε τις εξαιρετικά καλές σχέσεις με Αίγυπτο, Κύπρο, Ισραήλ, πιο πέρα το σκηνικό σηκώνει τέτοια σκόνη που κανείς δεν γνωρίζει που θα καταλήξει, ενώ η γειτονική μας Τουρκία, έχει εξελιχθεί σε αστάθμητο παράγοντα. Γενικά είναι τόσο ρευστό το σκηνικό που από ώρα σε στιγμή, μπορεί να βιώσουμε καταστάσεις απίστευτες.
Μέσα σε αυτό το ρευστό, θόλο, επικίνδυνο σκηνικό, η ελληνική κυβέρνηση έχει κατορθώσει να σταθεί όρθια και να σώσει τμήμα τής αξιοπρέπειας του λαού της μέχρι στιγμής, έστω και με θυσίες, έστω και με απεμπόληση, έστω και με αναδίπλωση, άλλα βρε αδελφέ δεν παραιτείτε, αγωνίζεται και όλο και κάτι παίρνει. Είναι μια μικρή μεν, επιτυχία δε και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Αν όμως οι λεγόμενοι εταίροι μας εξακολουθήσουν τα ίδια τερτίπια, είμαι τής άποψης ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα πρέπει να σκεφτεί κάπως αλλιώς.
Τελειώνοντας θα αναπαράγω τα λόγια ευχή τής μητέρας μου " να μην τα ξαναζήσει κανένας παιδί μου αυτά που ζήσαμε εμείς, ότι εθνικότητας και να είναι ότι θεό και να πιστεύει".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου