-Θέλω να εργαστώ όχι με πενταροδεκάρες και με αποσπασματική απασχόληση χωρίς ασφάλεια, αλλά με αξιοπρεπή μισθό με ασφάλιση και με κανονικό ωράριο.
-Θέλω ελευθερία, δηλαδή να μιλώ και να με ακούν αυτοί που κυβερνούν την χώρα, θέλω να είμαι συμμέτοχος στις αποφάσεις, θέλω να λέω την άποψη μου ακόμη και διαδηλώνοντας και μην με πνίγουν με ασφυξιογόνα και δακρυγόνα αέρια, θεωρώντας με ύποπτο επειδή είμαι νέος.
-Θέλω να σπουδάσω χωρίς οι γονείς μου να ματώνουν οικονομικά, και η παιδεία μας να δημιουργεί ανθρώπους με κριτική σκέψη και σεβασμό στις ακαδημαϊκές και πολιτικές ελευθερίες, θέλω μια παιδεία παραγωγό γνώσης που να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες.
-Θέλω να δημιουργήσω στην χώρα μου και μου το απαγορεύουν, θέλω αυτά που έχω μάθει, την εξυπνάδα μου, εφευρετικότητα μου, φαντασία μου να τα καταθέσω στην χώρα που με μεγάλωσε προς όφελος όλου του κοινωνικού συνόλου.
-Θέλω ισονομία και ισοπολιτεία για όλους και χρόνο για να αισθανθώ άνθρωπος.
-Θέλω να ζήσω την ζωή που δικαιούμαι, που αξίζω που ονειρεύομαι, ζήτω πολλά; Πιστεύω ότι όχι μόνο δεν ζητά πολλά, άλλα η ελληνική πολιτεία του χρώστα ακόμη περισσότερα. Σε μερικές μέρες έχει και έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε πράξη αυτά που ζητά ο νεολαίος μας στις 25 Ιανουαρίου παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας και δίνουμε στην ζωή μας ελπίδα, και προοπτική στην Ελλάδα που προχώρα, στην Ευρώπη που αλλάζει.
- See more at: http://www.e-epikaira.gr
Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω αυτό μου είπε ένας νεολαίος και είχε απόλυτο δίκαιο.
Η γενιά του Πολυτεχνείου που ένα κομμάτι της ξεπουλήθηκε, οδήγησε την
σημερινή νεολαία να σέρνεται προσπαθώντας όχι να ζήσει, αλλά να
επιβίωση, ευτυχώς σε αυτή την γενιά υπάρχουν και οι λεγόμενοι αφανείς
ήρωες που ακόμη αγωνίζονται για δικαιοσύνη, ισονομία, ισοπολιτεία και
που ποτέ δεν εξαργύρωσαν αυτά τους τα πιστεύω, είναι οι άνθρωποι που
τώρα έρχονται στο προσκήνιο, σε μια προσπάθεια όχι να το παίξουν σωτήρες
όπως έκαναν κάποιοι άλλοι, αλλά σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να σπάσουν
τα δεσμά της ανθρωπιστικής κρίσης που αφήνουν πίσω τους τα μνημόνια
και οι πολιτικές τους. Είναι εκείνες οι δυνάμεις που έμειναν πίστες στην
ανθρώπινη αλληλεγγύη, που εγγυώνται το «κεραμιδί» του πολίτη, την
κατάθεση του και την περιουσία του. Είναι οι δυνάμεις εκείνες που θέλουν
τους μικρομεσαίους δυνατούς και παραγωγικούς, γιατί είναι οι
επιχειρηματίες που απαρτίζουν την ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας
και που πριν το Καστελόριζο του κου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ
κρατούσαν ζωντανή την αγορά και άνοιγαν θέσεις εργασίας. Είναι οι
δυνάμεις εκείνες που εγγυώνται την ισονομία με δίκαιο και αντικειμενικό
φορολογικό σύστημα. Ας επανέλθουμε όμως στο νεολαίο μας και αυτά που μας
είπε:
Θέλω να εργαστώ όχι με πενταροδεκάρες και με αποσπασματική απασχόληση χωρίς ασφάλεια, αλλά με αξιοπρεπή μισθό με ασφάλιση και με κανονικό ωράριο.
Θέλω ελευθερία δηλαδή να μιλώ και να με ακούν αυτοί που κυβερνούν την χώρα, θέλω να είμαι συμμέτοχος στις αποφάσεις, θέλω να λέω την άποψη μου ακόμη και διαδηλώνοντας και μην με πνίγουν με ασφυξιογόνα και δακρυγόνα αέρια, θεωρώντας με ύποπτο επειδή είμαι νέος.
Θέλω να σπουδάσω χωρίς οι γονείς μου να ματώνουν οικονομικά, και η παιδεία μας να δημιουργεί ανθρώπους με κριτική σκέψη και σεβασμό στις ακαδημαϊκές και πολιτικές ελευθερίες, θέλω μια παιδεία παραγωγό γνώσης που να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες.
Θέλω να δημιουργήσω στην χώρα μου και μου το απαγορεύουν, θέλω αυτά που έχω μάθει, την εξυπνάδα μου, εφευρετικότητα μου, φαντασία μου να τα καταθέσω στην χώρα που με μεγάλωσε προς όφελος όλου του κοινωνικού συνόλου.
Θέλω ισονομία και ισοπολιτεία για όλους και χρόνο για να αισθανθώ άνθρωπος.
Θέλω να ζήσω την ζωή που δικαιούμαι, που αξίζω που ονειρεύομαι, ζήτω πολλά; Πιστεύω ότι όχι μόνο δεν ζητά πολλά, άλλα η ελληνική πολιτεία του χρώστα ακόμη περισσότερα. Σε μερικές μέρες έχει και έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε πράξη αυτά που ζητά ο νεολαίος μας στις 25 Ιανουαρίου παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας και δίνουμε στην ζωή μας ελπίδα, και προοπτική στην Ελλάδα που προχώρα, στην Ευρώπη που αλλάζει.
Θέλω να εργαστώ όχι με πενταροδεκάρες και με αποσπασματική απασχόληση χωρίς ασφάλεια, αλλά με αξιοπρεπή μισθό με ασφάλιση και με κανονικό ωράριο.
Θέλω ελευθερία δηλαδή να μιλώ και να με ακούν αυτοί που κυβερνούν την χώρα, θέλω να είμαι συμμέτοχος στις αποφάσεις, θέλω να λέω την άποψη μου ακόμη και διαδηλώνοντας και μην με πνίγουν με ασφυξιογόνα και δακρυγόνα αέρια, θεωρώντας με ύποπτο επειδή είμαι νέος.
Θέλω να σπουδάσω χωρίς οι γονείς μου να ματώνουν οικονομικά, και η παιδεία μας να δημιουργεί ανθρώπους με κριτική σκέψη και σεβασμό στις ακαδημαϊκές και πολιτικές ελευθερίες, θέλω μια παιδεία παραγωγό γνώσης που να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες.
Θέλω να δημιουργήσω στην χώρα μου και μου το απαγορεύουν, θέλω αυτά που έχω μάθει, την εξυπνάδα μου, εφευρετικότητα μου, φαντασία μου να τα καταθέσω στην χώρα που με μεγάλωσε προς όφελος όλου του κοινωνικού συνόλου.
Θέλω ισονομία και ισοπολιτεία για όλους και χρόνο για να αισθανθώ άνθρωπος.
Θέλω να ζήσω την ζωή που δικαιούμαι, που αξίζω που ονειρεύομαι, ζήτω πολλά; Πιστεύω ότι όχι μόνο δεν ζητά πολλά, άλλα η ελληνική πολιτεία του χρώστα ακόμη περισσότερα. Σε μερικές μέρες έχει και έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε πράξη αυτά που ζητά ο νεολαίος μας στις 25 Ιανουαρίου παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας και δίνουμε στην ζωή μας ελπίδα, και προοπτική στην Ελλάδα που προχώρα, στην Ευρώπη που αλλάζει.
Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω αυτό μου είπε ένας νεολαίος και είχε απόλυτο δίκαιο.
Η γενιά του Πολυτεχνείου που ένα κομμάτι της ξεπουλήθηκε, οδήγησε την
σημερινή νεολαία να σέρνεται προσπαθώντας όχι να ζήσει, αλλά να
επιβίωση, ευτυχώς σε αυτή την γενιά υπάρχουν και οι λεγόμενοι αφανείς
ήρωες που ακόμη αγωνίζονται για δικαιοσύνη, ισονομία, ισοπολιτεία και
που ποτέ δεν εξαργύρωσαν αυτά τους τα πιστεύω, είναι οι άνθρωποι που
τώρα έρχονται στο προσκήνιο, σε μια προσπάθεια όχι να το παίξουν σωτήρες
όπως έκαναν κάποιοι άλλοι, αλλά σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να σπάσουν
τα δεσμά της ανθρωπιστικής κρίσης που αφήνουν πίσω τους τα μνημόνια
και οι πολιτικές τους. Είναι εκείνες οι δυνάμεις που έμειναν πίστες στην
ανθρώπινη αλληλεγγύη, που εγγυώνται το «κεραμιδί» του πολίτη, την
κατάθεση του και την περιουσία του. Είναι οι δυνάμεις εκείνες που θέλουν
τους μικρομεσαίους δυνατούς και παραγωγικούς, γιατί είναι οι
επιχειρηματίες που απαρτίζουν την ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας
και που πριν το Καστελόριζο του κου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ
κρατούσαν ζωντανή την αγορά και άνοιγαν θέσεις εργασίας. Είναι οι
δυνάμεις εκείνες που εγγυώνται την ισονομία με δίκαιο και αντικειμενικό
φορολογικό σύστημα. Ας επανέλθουμε όμως στο νεολαίο μας και αυτά που μας
είπε:
Θέλω να εργαστώ όχι με πενταροδεκάρες και με αποσπασματική απασχόληση χωρίς ασφάλεια, αλλά με αξιοπρεπή μισθό με ασφάλιση και με κανονικό ωράριο.
Θέλω ελευθερία δηλαδή να μιλώ και να με ακούν αυτοί που κυβερνούν την χώρα, θέλω να είμαι συμμέτοχος στις αποφάσεις, θέλω να λέω την άποψη μου ακόμη και διαδηλώνοντας και μην με πνίγουν με ασφυξιογόνα και δακρυγόνα αέρια, θεωρώντας με ύποπτο επειδή είμαι νέος.
Θέλω να σπουδάσω χωρίς οι γονείς μου να ματώνουν οικονομικά, και η παιδεία μας να δημιουργεί ανθρώπους με κριτική σκέψη και σεβασμό στις ακαδημαϊκές και πολιτικές ελευθερίες, θέλω μια παιδεία παραγωγό γνώσης που να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες.
Θέλω να δημιουργήσω στην χώρα μου και μου το απαγορεύουν, θέλω αυτά που έχω μάθει, την εξυπνάδα μου, εφευρετικότητα μου, φαντασία μου να τα καταθέσω στην χώρα που με μεγάλωσε προς όφελος όλου του κοινωνικού συνόλου.
Θέλω ισονομία και ισοπολιτεία για όλους και χρόνο για να αισθανθώ άνθρωπος.
Θέλω να ζήσω την ζωή που δικαιούμαι, που αξίζω που ονειρεύομαι, ζήτω πολλά; Πιστεύω ότι όχι μόνο δεν ζητά πολλά, άλλα η ελληνική πολιτεία του χρώστα ακόμη περισσότερα. Σε μερικές μέρες έχει και έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε πράξη αυτά που ζητά ο νεολαίος μας στις 25 Ιανουαρίου παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας και δίνουμε στην ζωή μας ελπίδα, και προοπτική στην Ελλάδα που προχώρα, στην Ευρώπη που αλλάζει.
Θέλω να εργαστώ όχι με πενταροδεκάρες και με αποσπασματική απασχόληση χωρίς ασφάλεια, αλλά με αξιοπρεπή μισθό με ασφάλιση και με κανονικό ωράριο.
Θέλω ελευθερία δηλαδή να μιλώ και να με ακούν αυτοί που κυβερνούν την χώρα, θέλω να είμαι συμμέτοχος στις αποφάσεις, θέλω να λέω την άποψη μου ακόμη και διαδηλώνοντας και μην με πνίγουν με ασφυξιογόνα και δακρυγόνα αέρια, θεωρώντας με ύποπτο επειδή είμαι νέος.
Θέλω να σπουδάσω χωρίς οι γονείς μου να ματώνουν οικονομικά, και η παιδεία μας να δημιουργεί ανθρώπους με κριτική σκέψη και σεβασμό στις ακαδημαϊκές και πολιτικές ελευθερίες, θέλω μια παιδεία παραγωγό γνώσης που να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες.
Θέλω να δημιουργήσω στην χώρα μου και μου το απαγορεύουν, θέλω αυτά που έχω μάθει, την εξυπνάδα μου, εφευρετικότητα μου, φαντασία μου να τα καταθέσω στην χώρα που με μεγάλωσε προς όφελος όλου του κοινωνικού συνόλου.
Θέλω ισονομία και ισοπολιτεία για όλους και χρόνο για να αισθανθώ άνθρωπος.
Θέλω να ζήσω την ζωή που δικαιούμαι, που αξίζω που ονειρεύομαι, ζήτω πολλά; Πιστεύω ότι όχι μόνο δεν ζητά πολλά, άλλα η ελληνική πολιτεία του χρώστα ακόμη περισσότερα. Σε μερικές μέρες έχει και έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε πράξη αυτά που ζητά ο νεολαίος μας στις 25 Ιανουαρίου παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας και δίνουμε στην ζωή μας ελπίδα, και προοπτική στην Ελλάδα που προχώρα, στην Ευρώπη που αλλάζει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου